Glinki, dawna wieś obecnie przedmieście Torunia. Od końca 1939 r. Niemcy zaczęli organizować w Toruniu obóz jeniecki, na początku dla żołnierzy polskich, następnie alianckich. Ostatecznie na administrowanych przez wojsko lewobrzeżnych terenach miasta, w fortach i zabudowanych w ich pobliżu barakach, zorganizowano obóz, który nosił nazwę Stalag XX-A. Przebywali w nich jeńcy z prawie wszystkich państw koalicji antyhitlerowskiej. Stalag XX A obejmował w 2 poł. 1941 r. rozległy obszar, rozciągający się przez Stawki, Rudak i Podgórz do pobliskich Glinek. W jego skład wchodziło 7 fortów i Stalag 312. Funkcję obozów jenieckich pełniło 5 fortów: XI, XII, XIII, XV i XVII oraz Stalag 312.

Po agresji III Rzeszy na Związek Sowiecki obóz powiększono o teren położony w okolicach wsi Glinki, pomiędzy ulicami Poznańską, Szubińską oraz linią kolejową Toruń – Inowrocław. Na tym obszarze zorganizowano w połowie 1941 r. obóz dla jeńców sowieckich o nazwie M-Stammlager 321/XX-C (od 14.08.1941 r.). Trafiło do niego kilkanaście tysięcy żołnierzy Armii Czerwonej.

Obóz dla jeńców radzieckich zajmował obszar około 92 ha, z czego na część zabudowaną przypadło około 36 ha. Otoczony był podwójnymi zasiekami z drutu kolczastego, zakończonymi u dołu tzw. jeżami. Wokół znajdowały się wieże wartownicze z ustawionymi na nich karabinami maszynowymi z reflektorami. Główna brama wejściowa umieszczona była od strony ulicy Poznańskiej. W części pierwszej, leżącej najbliżej rozwidlenia dróg, znajdowały się zabudowania władz obozowych i budynki gospodarcze. W części środkowej usytuowano „szpital obozowy”, złożony z zespołu kilku baraków, łaźnię, część baraków jenieckich oraz kuchnię centralną - od strony ulicy Szubińskiej. W trzeciej części znajdował się zasadniczy zespół baraków dla jeńców. Poszczególne pola barakowe były ogrodzone. Przez teren obozu przebiegały drogi dojazdowe, których fragmenty zachowane są do dziś. Przetrzymywani w tragicznych warunkach, niedożywieni i zmuszani do wycieńczających prac, byli dziesiątkowani przez choroby i głód, oraz mordowani przez pilnujących ich strażników. Do końca wojny w obu obozach więziono łącznie ok. 60 tys. jeńców, z których około 14 tys. w większości Rosjan Zmarło. Miejscem ich spoczynku jest m. in. cmentarz wojenny w Małej Nieszawce.

Pod koniec stycznia 1945 r. oba niemieckie obozy zostały zlikwidowane, a większość więzionych tam jeńców ewakuowano w kierunku Bydgoszczy. Po przejęciu miasta przez wojska sowieckie, na terenie obozu jenieckiego w Glinkach utworzono nowy, tym razem dla wziętych do niewoli żołnierzy Wermachtu. Obóz ten funkcjonował jeszcze przez kilka lat. Szacuje się, że mogło przejść przez niego nawet 30 tys. osób, wśród których byli także aresztowani przez Rosjan mieszkańcy Torunia i Pomorza (zarówno pochodzenia niemieckiego jak i Polacy). Około 8 tys. z nich zmarło z powodu odniesionych wcześniej ran, chorób, niedożywienia lub zostało po prostu zamordowanych (grzebano ich w zbiorowych mogiłach na terenie obozu). Do 2017 r. ze zbiorowych grobów znajdujących  się w obrębie obozu radzieckiego ekshumowano  szczątki około 4 tys. osób. Zostały one przewiezione i pochowane na cmentarzu wojennych w Bartoszycach koło Ełku.  

- Po przywitaniu przybyłych uczestników WR kol. Marek Ruciński przeprowadził grupę do pomnika (z 2019 r.) upamiętniającego ofiary niemieckiego i rosyjskiego obozu jenieckiego na Glinkach. Obecny na wędrówce p. Marcin Orłowski w sposób obrazowy przedstawił historię tego miejsca, zasady jego funkcjonowania i gehennę osadzonych tu jeńców i osób w okresie powojennym. Przedstawił też działania „społeczników” w odkrywaniu kolejnych masowych grobów ofiar.