- Uczestnicy WR spotkali się w miejscowości Kopanino, gdzie powędrowali do dębu "Przemytników" następnie do cmentarza ewangelickiego w Oborach i dalej do lasu Smogorzewiec. Po czym dotarli do rzeczki Jordan, gdzie nastąpiła główna uroczystość "Topienie Marzanny", które przynieśli ze sobą uczestnicy wędrówek oraz tych które zostały zrobione na trasie wędrówek. Marzanny zostały ocenione i podczas odpoczynku przy Nadleśnictwie Dobrzejewice wręczono nagrody a następnie zakończono wędrówki.

Marzanna - imię żeńskie, będące najprawdopodobniej przekształceniem imienia Maryjana / Maryjanna (Marianna). Drugie wytłumaczenie tego imienia to pochodzenie od słowiańskiego słowa mor - śmierć. Imię kiedyś dość rzadko nadawane w Polsce w związku ze zwyczajem topienia Marzanny, symbolu śmierci, zła i odchodzącej zimy.

Marzanna - to również nazwa kukły przedstawiającej boginię, którą w rytualny sposób palono, topiono, w czasie wiosennego święta Jarego, aby przywołać wiosnę. Zwyczaj ten, zakorzeniony w pogańskich obrzędach ofiarnych, miał zapewnić urodzaj w nadchodzącym roku. Wierzono, że zabicie postaci przedstawiającej boginię śmierci spowoduje jednocześnie usunięcie efektów przez nią wywołanych (zimy) i nadejście wiosny. Kukłę wykonywano ze słomy, owijano białym płótnem, zdobiono wstążkami

i koralami. Tradycja nakazywała, aby dziecięcy orszak, z Marzanną i zielonymi gałązkami jałowca w dłoniach, obszedł wszystkie domy we wsi. Po drodze podtapiano Marzannę w każdej wodzie, jaka się nadarzyła. Wieczorem kukłę przejmowała młodzież. W świetle zapalonych gałązek jałowca wyprowadzano Marzannę ze wsi, podpalano i wrzucano do wody. Z topieniem Śmiercichy, również obecnie, związane są różne przesądy: nie wolno dotknąć pływającej w wodzie kukły, bo grozi to uschnięciem ręki, obejrzenie się za siebie w drodze powrotnej może spowodować chorobę, a potknięcie i upadek - śmierć w ciągu najbliższego roku. Chrześcijaństwo próbowało zakazać tego starosłowiańskiego zwyczaju. W 1420 roku Synod Poznański nakazywał duchowieństwu: "Nie dozwalajcie, aby w niedzielę

nazywają i w kałuży topią". Rodzima tradycja okazała się jednak silniejsza.